پیشرفتهای دارویی، بهبود وضعیت بهداشت، وجود منابع غذایی متنوع و شرایط زندگی باعث شده که در کشورهای صنعتی و پیشرفته درصد روبهرشد بیشتری از این خصوصیات قابل احترام سالخورده بهرهمند شوند و عمر بیشتری داشته باشند.
البته این پیشرفتها و توسعههای مثبت بعد دیگری هم دارد: بسیاری از بیماران مسن از بیماریهایی مربوط به دوران سالخوردگی رنج میبرند و اغلب برای پزشکان مشکل است که تشخیص دهند بیمار از عهده چه درمانی برمیآید. این مشکل به واسطه این حقیقت است که سن تقویمی هر فردی لزوما مطابق با سن بیولوژیکی او نیست.
بسیاری از افراد سالخورده قادر به تولیدمثل مجدد حتی بهتر از جوانان هستند. در این تحقیق، دانشمندان به قسمت انتهایی کروموزومهای «به نام تلومر» انسان نگاه دقیقی انداختند.
این قسمت کروموزومها را تثبیت کرده و همزمان از آنها محافظت میکنند. طی سالخوردگی در هر بار تقسیم سلولها 50 تا 200 جفت از آنها کوتاهتر میشوند تا جایی که خاصیت حفاظتی خود را از دست میدهند و در نتیجه کروموزومها بیثبات میشوند و سلولها توانایی تقسیم شدن را از دست میدهند و در نهایت این یکی از دلایل پیر شدن سلولهاست.
همچنین آنها دریافتند که کوتاه شدن تلومرها و آسیب دیدن DNA به یک واکنش همپوشانی منجر میشود. در هر دو حالت سلولهای تحت تاثیر از خود پروتئینهای نشانگر را آزاد میکنند.
یکی از مشاهدات جالب این بود که همان پروتئین در خون انسان قابل اندازهگیری است و افزایش قابل توجه میزان آن را میتوان با سالخوردگی و بیماریهای ناشی از آن مرتبط کرد. این نتایج نه تنها نشانگرهای معنیداری برای سالخوردگی بیولوژیکی ایجاد میکند، بلکه فرضیه آسیب دیدن DNA در هنگام سالخوردگی انسان را تایید میکند.
محققان امیدوارند نتایج تحقیقاتشان در تولید داروهایی برای انطباق درمان با سن بیولوژیکی هر شخص به کار رفته و نتایج بهتری به وجود آید.
همچنین این زیست نشانهها میتوانند برای محک زدن مکملهای غذایی، مداخله رفتاری و درمان دارویی به منظور تاخیر در فرآیند سالخوردگی به کار آیند.
مترجم: آتنا حسن آبادی
منبع: Physorg