به حرف دل گوش کن

به حرف دل گوش کن

به حرف دل گوش کن

فناوری  - به‌زودی از ضربان قلب و اسکن‌بهای مغزی نیز برای شناسایی هویت افراد استفاده می‌شود

فریبا فرهادیان: روزنامه گاردین در گزارشی، خبر از ابداع نوع جدید سیستم‌های شناسایی بیومتری داده است. در این خبر آمده که استفاده از الگوهای مشخص مغزی، جدیدترین موضوعی است که ذهن دانشمندان را به خود اختصاص داده است. محققان انگلیسی پیش از این نیز توانسته بودند از ضربان قلب افراد برای شناسایی آن‌ها در فرودگاه‌ها، مرزها و مناطق مهم امنیتی استفاده کنند.


گاردین همچنین به نوعی دیگر از آزمایش‌ها در این خصوص اشاره کرده است که می‌تواند در وسایل نقلیه تجاری و جلوگیری از ربوده‌شدن آن‌ها به‌کار گرفته شود. در این سیستم‌ها نوعی حسگر در صندلی راننده نصب می‌شود که می‌تواند خصوصیات نوع نشستن وی را در صندلی ثبت کند و در صورت مغایرت و تغییر راننده، موضوع را هشدار دهد و از سرقت خودرو جلوگیری کند.

اصل قضیه چیست؟
فناوری بیومتری با استفاده از خصوصیات زیستی و یا رفتاری افراد باعث شناسایی آن‌ها می‌شود. این فناوری در محیط‌های کاری شلوغ، از ازدحام جمعیت می‌کاهد و هزینه‌ها را پایین می‌آورد. علاوه‌براین از آن‌جایی که اجزای بدن با گذشت زمان به طرز قابل توجهی تغییر نمی‌کنند، این شیوه بسیار کارآمدتر از دیگر شیوه‌های شناسایی خواهد بود. همچنین این رمزها منحصر به فرد هستند و نمی‌توان از آن‌ها برای چند نفر استفاده کرد. روش‌های شناسایی بیومتری، لایه‌ای از امنیت را در معاملات و تبادلات مالی به خود اختصاص می‌دهد. ادوات بیومتری با استفاده از تصویربرداری نوری از انگشتان، صورت و چشم‌ها کار می‌کنند.

در سال 1901 به صورت جدی، کار بر روی اثر انگشت آغاز شد. در این سال سیستمی به نام "هنری" برای شناسایی توسط اثر انگشت مد شد. امروزه اثر انگشت جزو یکی از عوامل کلیدی در شناسایی عوامل جرم و جنایت محسوب می‌شود. اسکنرهای انگشت با بررسی وضعیت پستی و بلندی و خطوط روی انگشت، که در هر فرد منحصر به فرد است، باعث شناسایی می‌شوند.

اطلاعات گرفته شده توسط این اسکنرها در یک پروفایل دیجیتالی ذخیره می‌شود تا بتوان از آن‌ها در مواقع شناسایی استفاده کرد و با دیگر آثار اسکن شده مقایسه کرد. در شناسایی به شیوه اثر انگشت 4 مرحله تصویربرداری، پردازش تصویر، استخراج خصوصیات و مقایسه خصوصیات وجود دارد که دیگر سیستم‌های بیومتری هم دیده می‌شود.علاوه‌بر اثر انگشت می‌توان از هندسه دست و یا چهره هم به عنوان روش‌های بیومتری شناسایی استفاده کرد.

به حرف دل گوش کنچشم‌هایی که دروغ نمی‌گویند
این‌که می‌گویند: "چشم‌هایت دروغ نمی‌گویند" واقعا راست است. چشمان ما قادرند اطلاعات زیادی را برای شناسایی ما ارائه دهند. چنین پتانسیلی برای چشم، سال‌هاست که کشف شده است؛ چون هم عنبیه و هم شبکیه با گذشت زمان بدون تغییر باقی می‌مانند.

اسکن شبکیه چشم برای اولین بار در دهه 1970 انجام شد. پس از آن در سال 1986 اسکن عنبیه چشم هم صورت گرفت و الگوریتم‌های نرم‌افزاری برای شناسایی افراد از این طریق، در دهه 90 نوشته شد. امروزه اسکن عنبیه به خاطر ارزان‌تر بودن و نیز بی‌خطربودن نسبت به اسکن شبکیه، بیشتر مورد قبول است.

البته تاریخچه تحقیقات بر روی فناوری تشخیص چشمی بسیار قدیمی‌تر و مربوط به سال 1935 می‌شود. در این سال مقاله‌ای در یکی از مجلات پزشکی به‌چاپ رسید که در آن گفته شده بود می‌توان از الگوی مویرگ‌های خونی شبکیه، برای شناسایی افراد استفاده کرد. درست مانند اثر انگشت، عنبیه افراد هم منحصر به خودشان است و نمی‌توان هیچ دونفری را با عنبیه مشابه پیدا کرد.

عنبیه چشم دارای بیش از 400 خصوصیت منحصربه‌فرد است و به‌این‌ترتیب قدرت تشخیص هویتی آن 6 برابر اثر انگشت است.

از این فناوری در فرودگاه‌های بین‌المللی و نیروگاه‌های اتمی استفاده می‌شود. امروزه عنبیه چشم شما پاسپورتی است برای ورود به هلند و کانادا و بسیاری کشورهای دیگر. قرار است در آینده از این فناوری در مراکز خرید،ATMها و ... نیز استفاده شود.

از راه دور شناسایی می‌شوید
از میان روش‌های خودکار شناسایی و تشخیص هویت می‌توان به RFID، که نوعی تعیین هویت به طریق فرکانس رادیویی است، اشاره کرد. این فناوری برپایه ذخیره و بازیافت اطلاعات از راه دور با استفاده از ادواتی به نام برچسب‌های RFID استوار است و کار می‌کند.

این برچسب‌ها را می‌توان درون اشیاء قرار داد و یا این‌که بر روی آن‌ها متصل کرد. به‌این‌ترتیب شیء و یا شخص را می‌توان از طریق امواج رادیویی و از چندین متر دورتر از دستگاه گیرنده امواج، شناسایی کرد و به آن‌ها مجوز عبور داد و یا این‌که عوارض و پول را دریافت و از حساب آن‌ها کسر کرد.

اکثر این برچسب‌ها دارای یک مدار مجتمع برای ذخیره‌سازی و فرآیند کردن اطلاعات، تلفیق و کشف رمز از یک سیگنال و دیگر کارکردهای تخصصی هستند و علاوه‌براین دارای آنتنی هستند که می‌تواند سیگنال‌ها را دریافت و ارسال کند.

به حرف دل گوش کنجاسوس بازی و RFID
در سال 1946 شخصی به نام لئون ترمین، یک وسیله جاسوسی برای اتحاد جماهیر شوروی اختراع کرد که گرچه یک وسیله شنود و جاسوسی بود، اما از آن به عنوان جد بزرگ فناوری RFID یاد می‌شود.

کمی قبل‌تر از آن یعنی در سال 1939 هم فناوری مشابهی با نام IFF transponder توسط انگلیسی‌ها اختراع شده بود که می‌توانست در جنگ جهانی دوم به شناسایی هواپیماهای دوست یا دشمن از راه دور کمک کند. این وسیله هنوز هم در هواپیماهای نظامی و تجاری کاربرد دارد. با گذشت زمان این فناوری پیشرفت کرد تا این‌که در سال 1973 ماریو کاردولس اولین RFID واقعی را ساخت. وی در اختراع خود از امواج رادیویی، صدا و نور به عنوان محیط انتقال بهره گرفته بود. اختراع وی به سرعت جای خود را در صنایع مختلف باز کرد. این فناوری کاربردهای فراوانی در صنعت حمل و نقل، بانک‌داری، امنیت و نیز پزشکی دارد.

برچسب‌های RFID را می‌توان به وسیله و یا شخص مورد نظر متصل کرد، در آن جاسازی کرد و یا این‌که در بدن وی کاشت. اخیرا شرکت ایستمن کوداک (Eastman Kodak) انواع خوراکی و قابل هضم این برچسب‌ها را نیز به ثبت رسانده است.

سیستم‌های غیرتماسی محبوب‌ترند
متخصصان امنیتی ترجیح می‌دهند از وسایلی استفاده کنند که کارش تنها بر پایه شناسایی یک خصوصیت زیستی فرد نباشند و از این‌رو، تمایل دارند سیستم‌هایی بسازند که به‌صورت غیرتماسی بتواند هویت هر فرد را از فاصله‌ای دور شناسایی کند.

در همین راستا یک سرویس دولتی سری آمریکایی با نام IARPA به‌دنبال کار بر روی پروژه‌هایی است که بتوانند فناوری‌های موجود را ارتقا بخشند. اصرار این سرویس بر انواع غیر تماسی سیستم‌های بیومتری است و به دنبال ایده‌های بسیار پیشرفته می‌گردد.